Jak prezbiter w Edessie był kontynuatorem teologii Teodora z Mopsuestii, jego pisma tłumaczył na syryjski a propagował na Wschodzie. Umożliwiała mu owo buda teologiczna w Edessie, aż do której przybywała po naukę ludzie młodzi spośród całej Persji. Według pewnych źródeł był nawet kierownikiem tej szkoły.
księga liturgiczna w j. syryjskim, XI w. Góra Synaj.
Nauczanie Ibasa i jego mistrza, biskupa Mopswestii zostało uznane przez energicznego biskupa Edessy Rabbulasa za nieortodoksyjne. Pisma zostały poddane anatemie i spalone.
Ibas uczestniczył jako kapłan w Soborze efeskim (431 r.). W liście do swego znajomego, Marisa, biskupa Hardaszir w Persji opisał biskupa Aleksandrii Cyryla Aleksandryjskiego i jego nauczanie. W jego 12 anatematyzmach przeciw doktrynie Nestoriusza dostrzegł błędy apolinaryzmu. Zarzucił mu pełne utożsamienie człowieczeństwa i bóstwa w Chrystusie i zaprzeczanie katolickiej doktrynie o dwóch naturach w jednej osobie. Ibas w liście tym ostro skrytykował też Nestoriusza za odmowę przyznania Najświętszej Maryi Pannie tytułu Bogarodzicy (Theotokos). List ten ponad sto lat później został jako jedno z Trzech Dzieł potępiony przez Sobór Konstantynopolitański II.
Gdy biskup Edessy Rabbulas zmarł w 435 lub 436 roku, Ibas został wybrany jako jego następca. W międzyczasie kilku prezbiterów jego diecezji, zaczęło szeroką zakrojoną i nieprzebierającą w środkach kampanię przeciw swemu biskupowi. Odwołali się najpierw do patriarchy Antiochii Domnusa, a później także do samego patriarchy Konstantynopola Flawiana i cesarza Teodozjusza.
Po wielu burzliwych przesłuchaniach i synodach lokalnych, w 449 r. na tzw. Soborze zbójeckim (Sobór efeski II) Ibas został zdjęty z biskupstwa. Jednak zrehabilitowano go dwa lata później na Soborze w Chalcedonie (451 r.).
Kontrowersja między sympatykami ujęć akcentujących dwie natury w Chrystusie, których wypaczeniem był nestorianizm a zwolennikami podejścia Cyrylowego, podkreślającego dominację natury Boskiej w Chrystusie, których z kolei wypaczeniem był monofizytyzm, po Soborze chalcedońskim trwała dalej. Sto lat później przybrała ona postać sporu o Trzy Dzieła. Jednym z tych dzieł był list Ibasa pisany na Soborze efeskim. List ten został ostatecznie razem z fragmentami pism Teodora z Mopswestii oraz jego ucznia, Teodoreta z Cyru potępiony przez Soborze Konstantynopolitańskim II w 553.
Po latach, papież Grzegorz Wielki, broniąc autorytetu orzeczeń tego Soboru napisał w liście do patriarchów Konstantynopola, Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimy, napisał że na V Sobor